الزامات ضخامت و اثرات توری فولادی گالوانیزه گرم

عواملی که بر ضخامت پوشش شبکه فولادی روی تأثیر می‌گذارند عمدتاً عبارتند از: ترکیب فلزی شبکه فولادی، زبری سطح شبکه فولادی، مقدار و توزیع عناصر فعال سیلیکون و فسفر در شبکه فولادی، تنش داخلی شبکه فولادی، ابعاد هندسی قطعه کار شبکه فولادی و فرآیند گالوانیزه گرم شبکه فولادی. استانداردهای فعلی گالوانیزه گرم بین‌المللی و چینی بر اساس ضخامت صفحه به بخش‌هایی تقسیم می‌شوند. ضخامت متوسط ​​و ضخامت موضعی پوشش روی باید به ضخامت مربوطه برسد تا عملکرد ضد خوردگی پوشش روی تعیین شود. زمان لازم برای دستیابی به تعادل حرارتی و تعادل تبادل روی-آهن برای قطعات کار شبکه فولادی با ضخامت‌های مختلف متفاوت است و ضخامت پوشش تشکیل شده نیز متفاوت است. ضخامت متوسط ​​پوشش در استاندارد، یک مقدار تجربه تولید صنعتی بر اساس مکانیسم گالوانیزه فوق الذکر است و ضخامت موضعی یک مقدار تجربه مورد نیاز برای در نظر گرفتن توزیع ناهموار ضخامت پوشش روی و الزامات مقاومت در برابر خوردگی پوشش است. بنابراین، استاندارد ISO، استاندارد ASTM آمریکا، استاندارد JS ژاپن و استاندارد چینی الزامات کمی متفاوت برای ضخامت پوشش روی دارند که مشابه هستند. طبق مفاد استاندارد گالوانیزه گرم GB B 13912-2002 جمهوری خلق چین. استانداردهای پوشش روی برای محصولات گریتینگ فولادی گالوانیزه گرم به شرح زیر است: برای گریتینگ‌های فولادی گالوانیزه گرم با ضخامت بزرگتر یا مساوی 6 میلی‌متر، ضخامت متوسط ​​پوشش روی روی گریتینگ فولادی گالوانیزه گرم باید بیشتر از 85 میکرون و ضخامت موضعی باید بیشتر از 70 میکرون باشد. برای گریتینگ‌های فولادی گالوانیزه گرم با ضخامت کمتر از 6 میلی‌متر و بیشتر از 3 میلی‌متر، ضخامت متوسط ​​پوشش روی روی گریتینگ فولادی گالوانیزه گرم باید بیشتر از 70 میکرون و ضخامت موضعی باید بیشتر از 55 میکرون باشد. برای توری‌های فولادی گالوانیزه گرم با ضخامت کمتر از 3 میلی‌متر و بیشتر از 1.5 میلی‌متر، ضخامت متوسط ​​پوشش روی روی توری فولادی گالوانیزه گرم باید بیشتر از 55 میکرون و ضخامت موضعی آن باید بیشتر از 45 میکرون باشد.